Niespodziewana wizyta i wstrząs zakazanego odkrycia
Pewnego dnia zajrzałam do córki bez zapowiedzi i ujrzałam to, czego wolałabym nie widzieć.
Czasem wydaje się, że szczęście to zdrowie i spokój naszych dzieci. Uważałam się za szczęściarę: kochający mąż, dorosła córka, urocze wnuki. Nie byliśmy bogaci, ale w naszym domu panowała harmonia. Czego więcej można pragnąć?
Weronika wyszła za mąż młodo, w wieku dwudziestu jeden lat, za mężczyznę o piętnaście lat starszego. Nie protestowaliśmy: miał stabilną pracę, mieszkanie w Warszawie, spokojny charakter. Nie był bezmyślnym studentem, lecz opoką. Wziął na siebie wszystkie kosztysuknię ślubną, podróż poślubną w Bieszczady, drogie prezenty. Rodzina szeptała: Weronika znalazła swojego księcia.
Pierwsze lata były sielanką. Narodziny Kacpra, potem Zosi, przeprowadzka do domu w Konstancinie, wspólne weekendy Lecz powoli Weronika zaczęła się zamykać. Jej uśmiech bladł, odpowiedzi stawały się wymijające. Wszystko w porządku, mówiła pustym głosem. Matczyne przeczucie nie myliło.
Pewnego ranka, nie mogąc już znieść niepewności, zadzwoniłam. Cisza. Wysłałam wiadomośćprzeczytana, bez odpowiedzi. Wsiadłam w pociąg SKM do Konstancina. Niespodzianka, powiedziałam. To było kłamstwo.
Drgnęła, otwierając drzwi. Żadnej radości, tylko zakłopotanie. Schroniła się w kuchni. Bawiłam się z dziećmi, przygotowałam obiad, zostałam na noc. Tego wieczoru jej mąż wrócił późno. Blond kosmyk przyczepiony do marynarki, obcy zapach. Pocałował ją od niechcenia. Odwróciła wzrok.
W nocy wstałam napić się wody. Na balkonie usłyszałam, jak szepcze do telefonu: Wkrótce, kochanie Ona nic nie wie. Szklanka zadrżała mi w dłoni. Ogarnęły mnie mdłości.
Przy śniadaniu spytałam wprost: Wiesz o tym? Spuściła oczy. Mamo, daj spokój. Wszystko gra. Opisałam, co widziałam, co słyszałam. Powtarzała jak mantrę: Jest dobrym ojcem. Zapewnia nam wszystko. Miłość czasem mija.
Zamknęłam się w łazience, by się wypłakać. Moja córka stała się tylko cieniem, współwinnej milczenia. Wymieniła godność na torebki Louis Vuitton i wakacje w Sopocie.
Wieczorem stanęłam naprzeciw jej męża. Wzruszył ramionami: Nie odchodzę. Płacę rachunki. Ona woli nie wiedzieć. Zajmij się swoimi sprawami.
A jeśli jej wszystko powiem?
Ona wie. Zamyka oczy.
Wstrząs. W pociągu powrotnym do Warszawy brakowało mi tchu. Mąż błagał: Nie naciskaj, stracisz ją. Ale już ją straciłam. Gasła dzień po dniu u boku człowieka, który kolekcjonował kochanki.
Modliłam się, by pewnego ranka, patrząc w lustro, przypomniała sobie, że zasługuje na więcej. Że honor jest wart więcej niż pieniądze. Żeby wzięła dzieci i odeszła.
A ja? Zostanę. Nawet jeśli mnie odtrąci. Matka nigdy się nie poddaje. Nawet gdy ból rozdziera jej serce.
