Patrzyłam na kotlety mielone wyjęte z piekarnika, lekko przypalone na brzegach, i nie wierzyłam własnym uszom.
Jesteś przeterminowana. Chcę rozwodu powiedział mój mąż, odsuwając talerz. Brzmiało to tak zwyczajnie, jakby ogłaszał kolejną podwyżkę cen paliwa. Zastygłam z drewnianą łopatką w ręce. Kaktus na parapecie smutno wyciągał pokręcony kolec w górę, jakby potwierdzał: *Dla ciebie to koniec.* Mam czterdzieści siedem lat, a z Arturem byliśmy razem dwadzieścia. Nasz syn, Krzysiek, od dawna studiuje w innym mieście, a kredyt za nasze dwupokojowe mieszkanie jest już prawie spłacony. I nagle przeterminowana.
Wszystko wokół wydawało się zamrożone, jak kadr z czarno-białego serialu. Wpatrywałam się w spalone kotlety, zastanawiając się: *Czy da się jeszcze uratować przypalone części, czy już za późno?* Dziwne, jak umysł skupia się na drobiazgach, gdy dzieje się coś naprawdę przerażającego.
**Rutyna, która niszczy**
Od wiosny w domu panowała napięta cisza. Artur wracał późno z pracy, a w weekendy zatapiał się w raportach, które przydzielił mu nowy szef. Ja zaś żyłam życiem biurowym: bilanse, segregowanie dokumentów, wieczory z naszą kotką Mruczką. Rozmawialiśmy rzadko. Tylko: *Kup mleko*, *Dolej pieniędzy na kartę*, *Kto dziś zmywa?*. Lepka zmęczeniem ściana rosła między nami.
Krzysiek, nasz dziewiętnastoletni syn, mieszkał w akademiku, odwiedzając nas sporadycznie. Dzwonił głównie po pieniądze. Latem mieliśmy zorganizować grilla na działce, ale zawsze coś stawało na przeszkodzie: albo pogoda, albo Artur był zbyt zmęczony. Czułam, że staliśmy się raczej współlokatorami niż małżeństwem.
A wczoraj padł wyrok: *Jesteś przeterminowana.*
**Zapalnik i narastający konflikt**
Myśl o rozwodzie wisiała w powietrzu od miesięcy. Kilka tygodni temu zatkał się zlew, wezwałam hydraulika. Artur warknął: *To sprawa dla faceta, nie wtrącaj się.* Dlaczego? Sam nigdy nie naprawiał. A jednak miał pretensje, że nie czekałam jakby chciał udowodnić moją bezradność.
Potem było dziwne spotkanie z sąsiadką, ciocią Haliną, która zapytała w windzie: *Artur, Ewa, obchodziliście już rocznicę?* Zamieniliśmy zdziwione spojrzenia minęła miesiąc temu. Oboje zapomnieliśmy. Sąsiadka westchnęła ze współczuciem, jakby od razu zrozumiała naszą tragedię.
Ale nie spodziewałam się takiej szczerości:
Naprawdę rozwód?
Naprawdę odparł mąż, nie patrząc mi w oczy. Jestem zmęczony. To trwa za długo.
**Próba zrozumienia**
Noc spędziłam na starym kanapie, gdzie oglądałam seriale. Mruczka mruczała u moich stóp. Artur zamknął się w sypialni. Rano automatycznie zrobiłam kawę, wpatrując się w doniczkę z kaktusem. *Biedak też nie daje rady. Stoi w kącie, od lat nie kwitnie. A kiedyś zakwitł tylko raz.*
Chciałam porozmawiać, ale zabrakło sił. W pracy tonęłam w dokumentach, koledzy grali w sudoku na przerwie. A ja myślałam tylko: *Czy jestem jak przeterminowana konserwa?*
Wieczorem zadzwoniłam do syna:
Krzyśku, tata chce rozwodu.
Wiedziałem, że coś jest nie tak odparł spokojnie. Nie daj się, mamo.
Jego troska rozgrzała mnie. Miałam dorosłego syna. Miałam mamę, choć nie zawsze się zgadzałyśmy. I siebie kogoś, kto może zacząć od nowa.
**Nowe początki**
Minęły dwa tygodnie. Wzięłam urlop, by ogarnąć formalności. Mruczka obserwowała, jak myję okna i przesadzam kaktusa. Tak, postanowiłam dać mu szansę w końcu zakwitł. Mały gest, ale ważny.
Rankiem, sprawdzając pocztę, poczułam przypływ energii. Przypomniałam sobie, że zawsze chciałam zrobić prawo jazdy. Może teraz? Zapisać się na jogę. Odnowić altankę na działce mamy.
W kuchni, popijając mocną kawę, wpatrywałam się w biały kwiat kaktusa delikatny, jak ozdoba na choince. Ledwo powstrzymywałam uśmiech. *Nawet zapomniana roślina potrafi zaskoczyć.*
Czekały mnie trudne chwile: rozwód, podział mieszkania, spojrzenia teściowej. Ale już nie byłam przeterminowana. Byłam kimś, kto budzi się z długiej zimy.
Kilka dni później ciocia Halina zatrzymała mnie przy windzie:
Ewa, gdzie tak rano?
Na kurs prawa jazdy uśmiechnęłam się.
Dobrze skinęła głową. Tylko się nie bój.
Szłam przez podwórko, wymieniając w myślach dzisiejsze zadania. Nad głową szare niebo, ale we mnie śpiewał ptak coś żywego, gotowego na zmiany. Może to moje kwitnienie? Nie róża, ale prawdziwe, jak kolec kaktusa, który nagle ożył.
Jeśli on dał radę dlaczego ja nie mogę zacząć od nowa?
